Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε χαραγμένα στην ψυχή μας όνειρα, ιδανικά και προσδοκίες. Λίγο πολύ, συνειδητά η εν μέρει υποσυνείδητα ξέρουμε ή μάλλον νιώθουμε τι είναι αυτό που θέλουμε, τί είναι αυτό που μας ταιριάζει και μας κάνει να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι. Σε καμία άλλη μορφή σχέσης δεν είναι τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα αμοιβαίας ολοκλήρωσης όσο στην ερωτική. Μερικοί το ονομάζουν «χημεία» κάποιοι «επιστροφή στο σπίτι» και άλλοι «ιερό γάμο». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το συναίσθημα που κυριαρχεί όταν πιστέψουμε πως έχουμε ανακαλύψει το έτερον ήμισί μας είναι ανεπανάληπτο, ειδικά αν ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν πως κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο μια φορά και αυτό μόνο αν είμαστε αρκετά τυχεροί.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ανάμεσα μας κυκλοφορούν σκεπτικιστές οι οποίοι με τις θεωρίες τους είτε επεμβαίνουν ενοχλητικά στις καταστάσεις νιρβάνας που ενίοτε κυριαρχούν στη ζωή μας είτε μας δίνουν ελπίδα για ένα αύριο όταν νιώθουμε πως όλα έχουν χαθεί. Αυτοί οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν πως όχι μόνο συμπληρώνουμε με τη φαντασία μας (οι ψυχολόγοι αυτό το ονομάζουν «προβολή») αυτά που υπολείπονται από τον άλλον για να ταιριάξει στην εικόνα του ιδανικού που εμείς χρειαζόμαστε, αλλά και πως οι χώρο-χρονικές μας περιστάσεις παίζουν κεντρικό ρόλο στις επιλογές μας. Έτσι όχι μόνο μπορεί να προβάλλουμε στον άλλον χαρακτηριστικά τα οποία χρειαζόμαστε και αυτός ή αυτή δεν έχει αλλά επιπροσθέτως εάν διανύουμε μία περίοδο όπου για διάφορους λόγους είμαστε ευάλωτοι, έχουμε τη δυνατότητα να αναπλαισιώσουμε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε και να το…πουλήσουμε στον εαυτό μας.
Πολλά από τα ζευγάρια που με επισκέπτονται ανά καιρούς εκφράζουν αυτό το παράπονο ουσιαστικά κατηγορώντας ο ένας τον άλλον, «δεν είσαι αυτός/αυτή που γνώρισα». Συμβουλή μου πάντα είναι να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του όχι μόνο για αυτά που είδε αλλά και για αυτά που νόμισε ότι είδε. Όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες «δεν σου υποσχέθηκα ποτέ ένα κήπο από τριαντάφυλλα». Μερικές φορές η ψυχή όντας ανήμπορη να ολοκληρωθεί διαλέγει να ολοκληρώσει. Και όσο και αν δε φταίμε οι ίδιοι για αυτό, σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως δεν μας φταίει και κανένας άλλος.