Τελικά είμαστε αδύναμοι…θύματα του ίδιου μας του εαυτού, έρμαια των κατασκευών μας και καταδικασμένοι να υπακούμε την καταστροφικότητά μας. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η επανειλημμένη συμμετοχή μας σε πράξεις των οποίων την αρνητική κατάληξη πάντα γνωρίζουμε και από τις οποίες ποτέ δεν μπορούμε να αποδράσουμε. Σαν θεατρίνοι στο ίδιο έργο, σαν πεταλούδες πάνω στο φως…σαν μαριονέτες σε σάπιο σπάγκο. Σκέψου…καθημερινά…πόσες φορές ξεκινάς την ίδια κουβέντα…πόσες φορές διαμαρτύρεσαι για την ίδια αδικία…πόσες φορές πληγώνεις τον ίδιο άνθρωπο…πόσες φορές σε πληγώνει αυτός; Κωμικοτραγικό φαντάζει. Αν μαγικά μπορούσες να παρατήσεις το κουφάρι σου και από μια γωνιά να το θωρούσες να ταλαντεύεται σαν τον Καραγκιόζη, στοίχημα πάω θα μπορούσες μέχρι και την τελευταία συλλαβή σου να μαντέψεις. Και απελπισμένος θα πάσχιζες να σε σταματήσεις, να βάλεις τέρμα στην απαγγελία σου…μα όσες φορές και να τη γυρίσεις αυτή τη σκηνή, πάντα το ίδιο τέλος έχει. Τόσο δύσπιστος είσαι πια; Θα σου πει πως άργησες και δε σε νοιάζει τίποτα παρά ο εαυτός σου θα της πεις πως έχεις βαρεθεί τη γκρίνια της θα σου πει πως είσαι αναίσθητος θα της πεις πως κανείς δε την αντέχει πια, θα σου πει, και θα της πεις, και θα σου πει…αφού το ξέρεις το σενάριο απ’ έξω και ανακατωτά. Τι βασανίζεσαι; Μέχρι και τις δικές της τις αράδες έχεις μάθει. Και την άλλη μέρα θα σου πει να φέρεις το παιδί και θα της πεις πως δεν προλαβαίνεις και θα σου πει πως τα κάνει όλα αυτή και θα της πεις…θαρρείς πως επειδή τα λόγια αλλάζουν αλλάζει τίποτα άλλο; Πάντα το ίδιο πράγμα σε ρωτά…αν την αγαπάς ακόμα…αν την αγάπησες ποτέ, γιατί εκείνη πια δεν το θυμάται…σάμπως το θυμάσαι εσύ;
Βασίλης Αντωνάς
Εφημερίδα Κηφισιά 2008